Half oktober vertrok vrijwilligster Anne als teamlid van een Emergency Response Unit (ERU) naar Haïti om er te helpen bij de distributie van hulpgoederen na de doortocht van orkaan Matthew. Vier weken later keerde ze terug met een pak verhalen en gaf ze even later de fakkel door aan vrijwilliger Jan Standaert. Hij verbleef tot 24 december in Haïti en kijkt met gemengde gevoelens terug op zijn missie.

“Al 43 jaar ben ik overtuigd vrijwilliger bij Rode Kruis-Vlaanderen maar het is voor het eerst dat ik als lid van een ERU naar het buitenland gestuurd werd. Tekenend voor die eerste week in Haïti was het feit dat ik de enige vrijwilliger was binnen het team. De andere leden waren stuk voor stuk beroepsmensen met meer routine en kennis van vakjargon. Maar na een weekje draai je al snel mee op volle toeren.

In totaal zorgden we tot nu toe voor de bevoorrading van 9.000 à 10.000 huishoudens. Dankzij het betere weer verliep dit een stuk vlotter dan toen mijn collega Anne er verbleef. Door hevige regenval toen waren bepaalde gebieden nog zo goed als onbereikbaar. Pas twee maanden na de orkaan slaagden we er – op eigen initiatief – in om Cap à  Fou te bereiken waar mensen tot dan nog geen enkele hulp hadden gekregen. Het gebrek aan communicatiemogelijkheden, bijvoorbeeld weinig toegang tot internet, zorgde wel vaak voor problemen omdat je ticketing-systeem daaraan verbonden is. Ondanks de moeilijke werkomstandigheden en moeizame veiligheidheid verliepen onze distributies toch op een vlotte manier, zonder al te veel issues of agressie.

Maar het allermoeilijkste vond ik persoonlijk de wanhoop die in de Haïtianen hun ogen te lezen staat. Ontzettend veel mensen leven er nog steeds zonder dak boven het hoofd, blijven letterlijk en figuurlijk op hun honger zitten en dat is emotioneel zwaar om te zien. Vaak moesten ze ook uren stappen om onze distributiepunten te bereiken en moesten ze nadien nog terugkeren met een noodhulpkit van zo’n 30kg bij een temperatuur van 35°C. Heel schrijnend.

De noodhulpfase loopt ondertussen op zijn einde waardoor de heropbouwfase opgestart kan worden. Maar dat is sowieso een proces dat heel lang duurt. Juridische problemen moeten opgelost worden, er moet beslist worden wie waar mag bouwen,… Het Rode Kruis zet in die periode dan ook in op het adviseren en materiaal leveren om betere huizen te bouwen.

De vier weken in Haïti hebben mij veel bijgeleerd over hulpverlening en ik kwam er in contact met boeiende mensen en materies. Maar het was vooral een les in relativering die me op mijn 62ste toch nog heel wat levenservaring bijbracht. Als straks de herstelfase in gang wordt gezet, hoop ik oprecht dat de Haïtianen er sterker en beter uitkomen dan voor de cycloon. Ze gaan dat nodig hebben, want ze hebben nog veel werk voor de boeg. Ik wens hen alvast alle success toe.”

Bron: http://www.rodekruis.be/nieuws-kalender/blog/een-les-in-relativering/